Wil je met mij spelen? Gretig zei ik: ja! Samen liepen we over het schoolplein.
Opeens gaf ze me een harde trap. Lachte me uit en zei: Je dacht toch niet echt dat ik je vriendinnetje wil zijn?
Verdwaasd keek ik om me heen. Het was een opgezet plan. De hele klas keek toe. Zij groeide in de rangorde van de klas, door mij letterlijk naar beneden te trappen.
Het was niet altijd zo geweest dat ik geen vrienden had.
En het is ook niet altijd zo gebleven.
Maar dit moment… dit was wel een markeerpunt in mijn leven.
Dat wist ik toen nog niet, dat zag ik later pas.
Welke opties heb je dan? Vechten, vluchten of bevriezen?
Vechten was geen optie, ik kon niet tegen de klas op.
Vluchten kon niet, want je moet toch dat lokaal in.
Bevriezen misschien… maar ik koos iets anders: pleasen.
Alles doen voor de ander om erbij te horen, om erkenning te krijgen.
Het was niet nieuw, maar ik werd er wel beter in.
Jarenlange ervaring. Alleen: zoiets zet je niet op je cv.
Want pleasen kun je niet blijven doen.
Je lichaam gaat protesteren, vermoeidheid, pijn, tranen, misselijkheid.
Ik negeerde de signalen.
Tot mijn afdelingsdirecteur ingreep. Zo kon ik een burn-out voorkomen.
En toch is het mijn kracht geworden.
Niet het pleasen zelf, maar de ervaringen die me leerden waarom ik dat deed.
Daardoor begrijp ik jou, als jij er ook klaar mee bent.
Herkenbaar? Please reageer (sorry, flauw, ik weet het 😉).