De koffers zijn ingepakt. Koelbox staat op de achterbank. De kinderen hebben hun reispilletje geslikt. In huis zijn de lampen uit. De deuren op slot. De vuilniszak in de container. De buurman is gevraagd voor de post. Check! We kunnen gaan!
De kinderen hebben een vaste plek in de auto. Mijn man en ik rouleren om de zoveel uur van de bestuurdersstoel naar de bijrijdersstoel. Onze jongste dochter (8) heeft zich omgeven met knuffels, speelgoed en een iPad. De oudste (12) heeft slechts een boek en haar telefoon.
Het liefst zou ik in de auto ook een boek lezen, maar dat trekt mijn maag niet. Een podcast luisteren gaat gelukkig wel. Ik luister naar onderwerpen als NLP, Mindset, het (tiener)brein, onderwijs en opvoeding. Best een dure hobby, want na het beluisteren van een podcast koop ik regelmatig een boek van de spreker of over het onderwerp. Of ik zet het als wens op mijn lijstje.nl. Nieuwste toevoeging is EDI expliciete directe instructie in het VO.
Vanaf de achterbank in de auto komt opeens de vraag: Mam, wat is 8D? Hoe kom je op de vraag? Ik luister naar muziek en daar staat dat het 8D muziek is. We speculeren wat over 8 dimensies en technieken. En zoeken op internet naar meer uitleg.
Het blijkt een mindf*ck-techniek waardoor je de muziek van je linkeroor naar je rechteroor ‘voelt’ gaan. Alsof het door je hoofd gaat. Uiteraard krijgen we allemaal even de koptelefoon op om het te ervaren.
Ik grijp gelijk mijn kans om uit te leggen wat ik net heb geleerd over EDI. EDI werkt met het activeren van voorkennis. Nieuwe leerstof is beter te begrijpen als vastgehaakt kan worden aan reeds aanwezige kennis. De vraag over de 8D-muziek is een mooie illustratie.
En ik realiseer mij opnieuw wat een voorrecht onze kinderen hebben in hun ontwikkeling. Met alles wat wij ze kunnen geven en leren. Wat ze zelf mogen ontdekken en uitproberen. Dat we ze meenemen naar andere landen. De vele boeken die we ze voorlezen. Wat we ze laten zien in de natuur, cultuur en kunst. En de fijne mensen die ze in hun leven hebben en ontmoeten.
We zijn aangekomen op onze vakantiebestemming. We zitten met meerdere gezinnen in een grote accommodatie in Frankrijk. De oudste weet al snel haar weg te vinden in de groep. De jongste heeft daar veel moeite mee. Na alle handjes schudden en knuffels geven trekt ze zich terug. Ik ga naast haar zitten. Een mooi moment om te kunnen uitleggen wat ‘acclimatiseren’ is. Moeder en juf blijft een leuke combinatie… al denkt de rest van het gezin daar wel eens anders over.
Tja, wat je aandacht geeft, groeit!