De directeur: “Ik ben een paar keer langs je lokaal gelopen en volgens mij viel het allemaal wel mee. Er stond niemand op de tafel en er stond niemand te schreeuwen”. Het is al 18 jaar geleden. Ik was de wanhoop nabij…
Elke vrijdag werkte ik op de andere locatie van de school. Nou ja elke vrijdag… ik heb mij nog nooit zo vaak ziekgemeld. Op donderdag kwam de spanning al op. Vroeg naar bed in de hoop dat ik toch een paar uur zou slapen. En dan met buikpijn opstaan. Niet zomaar buikpijn, echt kramp. Nu zou ik zeggen: alarmpijn!
De collega-docenten waren geweldig behulpzaam. Ik werd overladen met tips en gezelligheid in de pauzes. Daarna moest ik weer naar het lokaal en dan stond ik er weer alleen voor. Ik dacht al dat het weer niets zou worden en elke les werd ik daarin bevestigd.
Na veel huilbuien (meestal pas op de terugweg en thuis) besloot ik toch een keer de directeur te vragen mij te helpen. Hij zou wel een keer langslopen… Ik heb de zomervakantie gehaald. Ik werk nog steeds op dezelfde school, maar nu op 1 locatie. Wat is er tegenwoordig al veel meer aandacht voor starters en zij-instromers!
En toch, toch weet ik dat er genoeg mensen in het onderwijs hun ‘alarmpijnen’ (blijven) negeren en een burn-out riskeren. Ooit zei Leon van Zimmeren tegen mij: Je rijdt met volle snelheid op een T-splitsing, je kunt nog remmen! Ik was niet onder de indruk. Tot hij zei: ‘en je neemt je gezin mee’. Bam, eindelijk kwam het aan. Dank Leon voor die wijze les. Je hebt een ramp kunnen voorkomen.