De beste stuurlui staan aan wal, nietwaar? Zo had ik laatst als een van deze ‘beste stuurlui’ een mening over het volgende. Een groepje kinderen liep samen met twee volwassenen langs een fietspad. Een jongetje huppelde en rende vrolijk mee. Dat ging soms op de stoep en soms ook beetje op het fietspad, er was geen duidelijke afscheiding tussen fietspad en stoep. Het jongetje bewoog dan weer naast zijn vader en dan weer voor of iets achter hem. In mijn ogen een heel speels kereltje. De vader dacht daar anders over. Hij pakte het kereltje vast en zei op luide toon: Nu ga je lopen zoals ik het je zeg! Daarna bleef het stil.
Ik hoor daar geen instructie in. Hoe moet het jongetje dan lopen? Waarom mag hij niet huppelen? Wat maakt dat het jongetje moest worden vastgepakt en zijn vader zo hard moest praten?
Natuurlijk zag ik maar een fragment. Misschien had het jongetje al eerder wel duidelijke instructie gehad. Heeft de vader de instructie zelfs moeten herhalen. Zijn er die dag allerlei dingen gebeurd die het gedrag verklaren. Misschien had de vader gewoon zijn dag niet. Tja, het kan echt van alles zijn. En je weet: elk gedrag heeft een positieve intentie. Je zult maar een keer gezien hebben dan een kindje werd aangereden op een fietspad. Dan ben je wel op je hoede, toch?
Wat ik mij vooral afvroeg was: Moet dit kindje nu aanhoren of aanvoelen hoe hij moet lopen? Nu ga je lopen zoals ik het zeg! Maar hij zei niet hoe het dan moest of waarom hij vond dat het anders moest. Mogelijk dacht zijn vader: dat begrijp je toch wel…
Misschien roep jij ook wel eens naar je kind of je leerlingen: ‘Doe even normaal’. ‘Dat snap je toch?’ ‘Dat voel je toch op je klompen aan dat…’ ‘Kappen nu met dat gedrag.’ ‘Ben je nu nog niet begonnen?’
Wat vanuit jouw perspectief heel normaal is, is dat niet per se voor de ander. Als ik zit te typen aan mijn blog kan ik mij enorm storen aan een kind dat mij onderbreekt. Ben ik de hele zin weer kwijt. Tegelijk doe ik het heel makkelijk bij mijn spelende kind. ‘Kom Charlize, we gaan nu…’ En het allerergste is nog dat ik dan mijzelf nog wil verdedigen ook. ‘Je snapt toch wel…’ etc.
Kom maar door met tips…
- Bewustwording is al een eerste stap op weg naar minder ruis en frustratie. Bedenk je dat je altijd vanuit jouw perspectief handelt en dat je mensen moet meenemen in wat jij denkt of doet. Pas als ze je heel goed kennen, kunnen ze het (vaak) aanvoelen.
- Geef duidelijk instructie. Leg uit waarom je iets van de ander vraagt. Bijvoorbeeld: Ik stel zo een vraag en dan schrijf je in stilte het antwoord op. Als het stil is kunnen we goed nadenken over het antwoord….
- Wees je altijd bewust dat elk gedrag een positieve intentie heeft. Je hoeft het niet normaal te vinden dat een leerling opeens op de tafel gaat staan. Maar wat maakt dat de leerling dit ging doen? Bij de groep willen horen? Zou zo maar kunnen!
- Blijf rustig, vriendelijk en vooral REDELIJK!
De beste stuurlui staan zéker voor de klas? Soms wel, en soms ook niet.
Nog niet gelinkt? Zou leuk zijn als we daar wat aan doen!