Wekenlang had hij iets voorbereid. Het begon met een uitnodiging voor een jubileum van zijn oom en tante. (Ik wist toen nog niet dat dit in scène was gezet…) Dus wij mooi aangekleed in de auto, muziek aan, lekker kletsen.
De feestlocatie lag midden in een natuurgebied. Logisch dus dat we van de snelweg afgingen. Tot hij plots de auto stopte. “Ik ga even wat foto’s maken hier, het ziet zo mooi uit” Mijn hoofd sloeg op hol. We zouden toch te laat komen? Toch stapte hij uit. “Kom je ook…?”
Met tegenzin volgde ik. Ongeduldig, mopperend. Want wie gaat er nou onderweg zomaar stilstaan.
En toen opeens… was daar die ring.
Zijn blik. Die ene, vragende blik.
Error… Hoe kon hij? Wat een grap! Dit kon toch niet serieus zijn?
We moesten toch naar het feest…? Nu zouden we te laat komen. Geen tijd voor dit soort grappen.
…
In die tijd was ik nog docent in opleiding. Als ik toen een bijnaam had gekregen, was het ‘onzekere Bien’ en ‘perfectionistische Bien’. Te laat komen? Iets niet tot in de puntjes voorbereid hebben? Onmogelijk. Ik deed precies wat er van mij werd verwacht, het liefst nog een beetje meer.
Maar daardoor stond ik niet in verbinding met mezelf, en uiteindelijk ook niet met de ander. Natuurlijk had ik oog voor mijn leerlingen. Sterker nog, meestal deed ik veel meer dan er van mij gevraagd werd. Tot ik compleet over mijn eigen grenzen heen ging.
Herken jij dat ook? Dat je zo je best doet om het goed (of zelfs beter) te doen, dat je jezelf vergeet?
💌 Stuur me gerust een berichtje via DM, app of mail.
En vooral… verknal je huwelijksaanzoek niet 😉