Het allerleukste van docent zijn is dat je leerlingen iets kunt leren. Iets wat ze nog niet wisten en dankzij jou nu wel! Of het nu om kennis of vaardigheden gaat, het doel is dat ze na jouw les een stapje vooruitzetten. Bij het vak levensbeschouwing is er soms de verbazing dat mensen zo anders denken en geloven dan jij.
Laatst ging de les over het ontstaan van de vijf wereldgodsdiensten: Jodendom, Christendom, Islam, Hindoeïsme en Boeddhisme. Bij elke geestelijke leider is er een wonderlijk verhaal rond de geboorte. De ster boven de stal van baby Jezus. Baby Mozes die in een rieten mandje in de Nijl wordt gelegd. En baby Sidhartha die direct na zijn geboorte al direct zeven stapjes zette.
Toen ons kindje werd geboren dacht ik ook dat het een wonderkind was. En dus legde ik gelijk uit hoe ze kon lopen. Ik deed het steeds voor en vroeg haar mij na te doen… Ze keek me wel aan met haar grote kijkers, maar helaas niet het gewenste resultaat. Ze lag als een gewone baby wat te bewegen en in plaats van mooie volzinnen was het wat gebrabbel. Nee, lopen deed ze zeker niet als baby. En ik was er werkelijk zielsgelukkig mee. Ze ontwikkelde prima en deze snelheid was niets verontrustends.
Wat een geduld hadden we als ouders met haar toen ze baby was. Haar eerste stapjes als peuter vonden we prachtig. We bleven maar stimuleren en vonden het prima dat het een leerproces was. Van het leren lopen, leren praten of leren fietsen bij alles vonden we het normaal dat het met vallen en opstaan ging.
Naarmate ze zich ontwikkelde, leek mijn geduld wel af te nemen. Als ik iets al een aantal keer had uitgelegd vond ik dat ze het wel moest begrijpen. Dat leren een proces is, wist ik nog wel in mijn achterhoofd… maar ik had er niet altijd het geduld meer voor. Eerlijk gezegd had ik soms even een opfriscursus nodig.
Voor de klas is dat nog weer anders dan bij mijn eigen (wonder😉)kind. Nog minder geduld of nog minder oog voor het leerproces? Ik heb mij nog wel eens schuldig gemaakt aan uitspraken als: Dat heb ik toch net uitgelegd? Ik had gezegd dat je… Dat wat we één keer zeggen, soms in een heel betoog, moeten leerlingen maar onthouden, toch?
Zelfs als we het op het bord noteren is het geen garantie dat leerlingen het oppikken en gelijk goed doen. Het is een leerproces! Ik denk dat we te makkelijk zeggen: jongens, we zijn hier om te leren. Fouten maken mag! Maar stiekem verwachten we dat we een klas vol wonderkinderen hebben die het wel in een keer goed doen en je instructie gelijk begrijpen.
Zéker voor de klas is het goed je bewust te zijn dat een leerproces gaat met vallen en opstaan. Veel herhalen, veel geduld en liefdevolle aanmoediging voor de leerlingen én de leerkracht!