“Mevrouw, hoe vindt u mijn arm? Mooie tekeningen toch?”
Ze gaat op haar plekje in het lokaal zitten. Voor in de klas, naast het raam. Het is háár plekje. Voor geen goud levert ze het in. Hier kan ze met mij kletsen en, als ze schuin zit, de hele klas observeren.
Soms is er zo’n leerling die meteen je aandacht pakt. Niet omdat ze alles zo perfect doet, of omdat ze altijd netjes werkt. Nee, juist omdat ze iets ongrijpbaars heeft. Romy is zo’n leerling. Ze zit vol verhalen. Vol energie. Ze zoekt je op. Of je nou in de les staat, je aantekeningen zoekt of net een vraag aan de klas stelt. Ze vraagt altijd (even) je aandacht.
Romy vertelt. Over alles. Over de jongens die haar plagen of ja, misschien daagt ze hén ook uit. Over dat ze geen zin heeft. Over een les die saai was. Over een les die leuker kon. Of gewoon over niks, maar dan met zóveel woorden dat het tóch ergens over gaat.
En ik luister. Niet altijd uitgebreid, niet altijd op het moment dat zij wil. Maar ik laat haar merken: ik zie je. Ik hoor je. Jij doet ertoe.
Je hebt 50 minuten. Een leerdoel. Een werkvorm. En naast Romy nog meer leerlingen die op hun manier om aandacht vragen. Sommigen door heel stil te zijn, sommigen door te bewegen, een grappige opmerking te maken, perfect schoolwerk te leveren of noem maar op.
Dit is precies de reden dat ik altijd bij de deur mijn leerlingen begroet. Dat ik ze al even gezien heb. Ik zoek even oogcontact met alle leerlingen. Want verbinding met de leerlingen is geen extraatje, het is het fundament. Het kost soms even tijd, maar het levert zóveel op. Want als Romy zich gezien voelt, kletst ze net iets minder door. Werkt ze net iets beter mee. Of niet … maar we lachen er samen om. En ook dat is winst.
We hoeven niet altijd álle leerlingen evenveel aandacht te geven in elk moment. Maar als je in elke les één leerling écht ziet, verandert er iets. In de sfeer. In de relatie. En in de veiligheid van je klas.
En ja, Romy weet dat deze blog over haar gaat. Ze heeft zelfs mijn site uitgeplozen. Dus Romy, bij deze: bedankt voor je verhalen, je kletspraatjes en je bloemetjes. Jij herinnert mij eraan waarom ik doe wat ik doe.